Gaur ere euria ari du. Gaur egutegiak martxoak 8 dio. Seaskakoak Andere aipatzen du.
Ikusi ditudan ekitaldi guztietan, deigarriena Katixarena egin zait. Eta poztu egin naiz. Blogari idazleak ugaritzen ari direlako. Blogean ezagutu ditugunak, liburuetako azaletan ikusten ditugulako orain. Idazle egiten dira. Eta beraien berbak, ipuinak, narrazioak… paperean ere irakurri daitezkelako.

Eta liburuaren bila jo, eta irakurtzen emango dugu emakume langilearen eguna. Manifestazioak igaroko dira albotik, emakumeen oihuak entzungo dira…. hala ere irakurtzen emango dugu eguna. Ezer egin barik. Ezer idatzi barik. Ezer erre barik.

Ez naiz idazlea. Ez naiz itzultzailea. Irakurlea eta literaturzalea naiz.

Baina asko poztu nau idazle eta itzultzaileek hartu duten jarrerak. Literatura gogoz irakurtzen hasi nintzenetik -eta badira urte batzuk- idazleek, artistek, intelektualek sinatutako agiri asko irakurri ditut. Gaur arte, ez nituen beraien zereginari buruzko agiri baten atzean ikusten nik irakurtzen ditudan idazleak.
Eta gaur ene begien aurrean ikusi dut. Hamaika idazle Donostiako Bulebarreko kioskoaren aurrean. Hamaika idazle Utikan Euskadi sariak esanez.

Eta hamaika, 29, 37 izango dira. Eusko Jaurlaritzak ematen dituen sari horri uko eginez. Txantxuiloak salatu, eta irizpide extraliterarioak agerian jarriz. Eta Euskadi Sarietaz gehiago irakurri dut, eta Interneten arakatu, eta irabazleen eta argitaletxeen, eta epaimahaikoen… eta abarren berri izan dut. Informazio asko dago, ezkutatuta sarritan, baina agerikoak dira kontu batzuk.

Eta gaur hitzok idatzi ostean, bihar irakurtzen jarraituko dut. Egunkariak, agerkari digitalak, manifestuak eta beste. Irakurtzen jarraitzeko gogoa ematen didate idazle hauek. Eta beste askok. Irakurle hauek eta beste askoren lanak jarraituko ditut, begirunez.

Eta hurrengoan, Euskadi Saria nork eskuratu duen, gutxiago axolako zait. Idazle gutxiagorekin, nabarmenago geratuko direlako agian, errazago izango dute beharbada… eta abar, eta abar.

Arretaz irakurri nuen Jon Alonsoren iritzia ARGIAren urtekarian. Mezua igorri nien lagun ditudanei; idazle, editore, kazetari, literaturzale. Asko idazten da gurean, asko esaten da, baina gutxitan -nire uste apalean- berba egiten dugu kulturgintzaren barruetaz. Berba egiten dugu Durangon, Durangoz, berba egiten dugu irakurle kopuruaz, salmentaz, eskubideak… eta orain gai bat jarri du mahai gainean Alonsok: Euskadi sariak.

Hautsak harrotu ditu. Esaterik badago. Artikulu gogoangarria izango da, gogoratuko duguna, berriz irakurriko duguna. Inprimatu ezkero, 6 orri aterako zaizkizu pdf horretatik. 6 orrialde dira ARGIAko urtekarian ere. Baina tinta joan da gero. Argian bertan elkarrizketa Jon Alonsori, iritziak BERRIA paperezko egunkarian, iritzi gehiago sarean…

Ipuinak. Baina bitxiena Koldo Ordozgoiti Eusko Jaurlaritzako Kultura saileko prentsa buruaren ateraldia. “Jon Alonsok eskubide osoa du nahi dituen ipuinak idazteko eta sinatzeko “. Ejem… egin nuen egunkaria irakurtzean. Zer esan behar du politikarien aholkulari den honek? Errua onartu? Autokritika egin? Barne ikerketa? Ez, fikziogile gisa onartu du idazlearen lana. Gezurra da berak dioena, gezur apaina, gezur sinesgarria… hori da fikzioa.

Eta dena egia balitz? Jon Alonsok epaimahaiko kide izandako garaiko pasarteak kontatzen ditu artikuluan -duela hiru urteko kontuak- eta artikuluaren azken zatian Sua nahi, Mr. Churchill? ipuin liburua eta Koldo Izagirreren ofizioa ditu hizpide. Esan dizuet, interesgarria da artikulua. Ipuinak maite dugunontzat egina. Eta interesgarria delako, sinesgarria delako harrotu ditu hautsok. Hautsa atera die harroei.

Sareko ARGIAk orain jarraipena egin du afera guztiarena. Euskal prentsak orain arte erreparatu dio gehien gaiari. Interneten oraindik gutxi irakurri dugu kontuari buruz, eremulauak.com gunean zertxobait. Zabaldu.com-en berriz, hedatzeko baino ez da aipatu, normala denez. Baina helduko da hori ere, lekuko izango da Interneteko euskal komunitatea.

Idazleen agerraldia. Utikan Euskadi sariak manifestua aurkeztuko dute zenbait idazlek barikuan Donostian. Ipuina, manifestua, sariak… etiketa berriak literatura irakurri eta ulertzeko. Ipuinak maite ditugulako.

Beste poesia bat posible da.

Aspalditxo slam poeten berri izan nuen. Baina ez nituen poetok ezagutzen. Ez nuen klubetara joateko aukerarik. Eta zer izan zitekeen irudikatzen hasi nintzen. Poesia errezitalak, gaurko moldeetara. Baina inguruan ere ez nuen ezer antzekorik topatzen.

Urteotan saiatu naiz, -tartean bihotz bakartien klubarekin- poesiaren beste dimentsio bat topatzen. Baina azkenean beti bukatzen dugu, errezital melankoliko, hunkigarri eta esango nuke aspergarriak egiten. Hunkitzeko poesia nabarmendu da gurean.

Eta iruditzen zait, poesiak baduela aukera anitz. Bisuala asko aipatzen da. Eta denak ari dira orain bideoa eta irudiak txertatzen, ohikoegi bihurtu diren kitarra doinuz lagunduta. Baina poesiak haratago jo behar du. Letrekin topatzen dena, bilatu behar du giroan ere. Ikusentzunezkoak ondo daude… baina beharbada deklamazioan ere bide berriak behar ditu gure poesiak.

Slam poetak bilatu ditut Interneten. Eta hizkuntza ezberdinetan kausitu ditut gainera. Euskaraz ez dugu oraindik holango saiorik egin, baina inoiz ez da berandu. Dj batek pintxatutako doinuen magalean egin daiteke…

Honek adibidez holan egiten du:

Bartzelonako Kosmopolis jaialdian, ahozko literatura bezala definitu zutena, slam poesia dela iruditu zait niri. Bertako bideoan ageri direnak, poetak dira. Eta oso saio polita laburbildu dute beste bideo honetan.

Disko jartzaileen aldameneko poesia aldarrikatzen dut, beraz. Hemen eta orain.

Edo bestela Patricia Smith bezalakoak. Do you like?