Aitortu behar dizuet… Korrikarenak gaina hartu zidan. Ostegunean hasi zenean, ezinegona piztu zen nigan. Urduritasuna, korrika hasteko gogoa, Karrantzan egoteko grina… Interneten, modu birtualean hasi nintzen korrika. Korritu nintzela ez, gorritu ere ez, baina harako gogoa nuen… gogo bizia.

Info7 irratitik Iparraldeko Euskal Irratietako kideek egin zaioa jarraitu nuen, Arantxa Iturbek zuzentzen duen Arratsaldekoa entzuten nuen bitartean irratitik ere… twitter bitartez, eta Gtalk eta hau eta beste erabilita kanpoan dauden lagunekin mintzo nintzen. Parisen edo Bartzelonan daudenekin, lasaitu egin nintzen ni… Karrantzatik hurbilago nengoelako. Ustez.

Ostiralean berriz, kronikak egunkarietan irakurri, irrati kronikak entzun… eta harago gogoa. Lau edizio egin ditut bertan, 10 egunez jarraipena egiten komunikabide edo hedabideetarako. Idatzi dut Egunkariarako, egin nituen zenbait saio Euskal Herri osotik irratia.comerako, Indymedian kronikak idatzi eta argazkiak argitaratu, Euskal Herri osoko irrati mordo baterako kronikak zuzenean, mobiletik gehienetan. Blog bat egin nuen azken korrikan…. denetarik. Badakit han egotea zer den, baina ez nago han. Hemen naiz.

Horregatik barikuan, gehiago ezin nuenez Gasteizera jo nuen. Gaueko 9:00etan Kutxi kalean nintzen, gaztetxe ondoan autoa lagata. Korritu nuen, ez asko, apur bat bakarrik… eta agurtu nituen herriko lagunak, aurten korrikan dabiltzanak. Agurtu eta berba egin korrika… badakizu… eta beste jonki bat topatu nuen. Beste Patxi bat. Bera ere lan kontuengatik -eta deitu ez diotelako- Gasteizen geratu dena. Jonki bat, furgonetara igo zena… barrutik egun batez bederen… berriro frogatzeko. Dastatzeko. Eta berbaz hasi ginen… duela bi urte ezagutu genuen elkar, eta geroztik lagun gara. Edan genuen, berba gehiago egin… eta jatera joan.

Gasteiztik Landara egin nuen, elurrez estalita zegoen Araba duin horretatik. Abiadura Handiko Trenari ezetz esan dion Urbina gurutzatu nuen, dena autobide handi, trenbide eta abarrek ukatu eta zapadu duten herri arte horretatik, Luku, Urbina… gogoan izango zaituztegu.
Landa parean harrapatu nuen Korrika berriz ere, Arlaban mendatean gora. Atzetik jarraitu nintzaion, primeran, lehenengo martxan esan gura dut… aurreratu egin zitzaizkidan DYAkoak, aurreratu zipaioak… ez zekiten gerrako beterano batekin ari zirela… baina auto ofizialak behar dut aurretik eta atzetik. Nirea, gogo hutsa zen, gogo entzuteko, dastatzeko, elur artetik autoz joateko… Korrikarekin.

Lenitz Gatzagara jo zutenean, azkarrago joateko profitatu eta Eskoriatzan itxaron nuen. Kafe bat hartu eta herri sarrerako gasolindegira. Handik herri osoa zeharkatu nuen korrika. Goizeko ordu batak edo. Eskoriatzatik Aretxabaletara sartutakoan, ni autoan Arrasatera. Eroski aurreko aparkalekuan gelditu nuen kotxea, euripean. Arrasate erdian jende asko behar zuen, gutxiago 315 kilometroaren parera. Lankideekin korritu nuen. 180 baino gehiago omen gara gure lantokian. Bakarra zegoen korrikaren zain. Ni hurbildu nintzaion, kontablea edo kontu hartzailea heldu zen gero…. eta hiru ginen. Laburra zen gure kilometroa, egin genuen. Eta euria ari zuen oraindik.

Dosia hartu nuen. Dosiarekin sartu nintzen autoan, goizaldean etxera hurbiltzeko. Lotara lasai joateko. Lasaiago igaro dut asteburua. Korrika bazkaria Larrabetzun, subasta, Korrika berbena, parranda…. denetarik.

Eta gaur astelehena, Korrika igaroko da gure herritik, duela 27 urte bezala gogoratuko dugu, eta jarraituko dugu lekukoari eusten, hizkuntzari eusten, euskaraz berba egiten, euskara defendatzen, erasoak salatzen, euskaraz sortzen, euskaraz irakurtzen….

Gauez, gauerditik aurrera, herri giroan. Egunsentiaren zain… jonkiak garelako. Euskararenak. Behar dugu, behar gaitu, maite dugu… eta hori guztia. Ulertu nauzue, berdin berdin agurtu… baina ulertu zein den gure eroa.

Lotsagarria, etsitzekoa, gorri jartzeko beste… Euskal etxea ez dago konforme afitxa honekin.

Nik ezin dezaket ulertu! eta zuek?

Afitxa berriaren zain gauden bitartean… honi eutsiko diogu, egileek kentzea eskatu arren. Adierazpen askatasunaren alde, eta homofobia guztien kontra…. ulertu gurean.

Zinema produktorea. Euskararen laguna. Euskaldunon EGUNKARIAko kide arriskutsua, atxilotua eta Madrilera eramana. Orduan, Madriletik bueltan ikusi genuen Andoainen. Neke aurpegia, ondo orraztu bako uleak.
Badakit, hainbat ekoiztetxe antolatu zituela. Euskarazko film batzuk ere atera ziren aurrera, bera produktore zela. Ke arteko egunak, Off-eko maitasuna nik gogoan ditudanak.

Nik, askatu ondorengo Andoaingo bere irudia gordetzen nuen. Eta Pablo Maloren filme arrakastatsuan ere produktore lanetan ibilia zela ikusi nuen. Madrilen ez zuten gogoko agian, baina lanean jarraitu zuen.
Egunero hartan egindako elkarrizketa.

Bilbon azkenekoz
Aurreko astean berriz ikusi nuen Bilbon. Azkenengoz. Hamaika telebistaren aurkezpenean zen. Andoaingo aurpegi berarekin ikusi nuen. Beharbada pozik egongo zen. Beharbada triste. Inork ez zion ezer galdetu. Egunkarietako kroniketan ez zen bere izenik agertu. Produktoreak, bigarren planoan egoten dira, batzuetan hori ere ez. Baina beharrezko ditugu horrelakoak, egin, antolatu, kudeatu eta ekoiztuko dutenak. Kulturan. Herrian.

Agur Luis, neguko eguzki hotz hori.

Eguneraketa>

BERRIA

GARA

URTZI URKIZUREN BLOGA 

Iñigo Aranbarriren Hizlandian ibili denetakoa naiz. Letrak, hitzak, komunikazioa, prentsa, kazetaritza maite dugunontzat, sagardo ederra izan da Hizlandiakoa. Garratz batzutan, gozo sarri, azukera gitxigaz gehienetan… ia astelehenero irakurri ditut Iñigorenak domekako Berrian. Pena hartzen dut, dauden kazetaritza fakultate guztiak baino eskola hobea den hori desagertuko delako. Baina bestetik, Iñigo Hizlandiak bahituta egon dela somatzen dut. Iñigo idazlea, Iñigo sortzailea, Iñigo editorea, Iñigo Aranbarri.

Azkena be, gordetzeko modukoa, duda barik. Gogoeta serio bat gaurko kazetaritzaz. Hemen eta munduan.

Honek eman du

Andoain erdialdeko jatetxe bat, orain dela bi urte pasatxo. Mahaian, egunkari honetako hiru lagun nituen zain. Proposamen bat zekarten, ez nolanahikoa. Ordura arte -esan dezadan lasai: orain arte- inguruko hedabideek ez zuten zerbait nahi zutela jakinarazi zidaten, gozorik gabea, autokritikoa, eta ea egingo nuen.

– Egunkariaren jarraipen bat nahi diagu, publikoa, errukirik gabea.

– Press ombudsman moduko bat?

– Ez, irakurlearen defendatzailea zuzendariaren defendatzailea duk horrelakoetan. Zorrotzagoa. Ez amore emaile.

Laguntza eskaini zitzaidan, blindajea etxe barruan lana behaztopa eta sostorrik gabe egin nezan. Etxearekin kritikoak izango ziren begi-eskuak nahi zituzten, beste inork eskaintzen ez zuen zerbait, osasungarri zelakoan, erredakzioan langileren bat gaitzitu arren. Berritik zuenagatik, errazegi heldu nion alaia muturreko malutari, atuna nintzen, amuan preso, eta hala irten nuen ostatutik, zeri eman nion baietza ondoegi jakin gaberik. Ez genekien une jakin batzuetakoa izango zen edo hamabosterokoa. Ez genekien nora zihoan bidea, ez zenbatean behin kaleratu ahal izango genuen. Asterokoa izateko, gehiegizko martxa neritzon. Gainera, egunkari txukuna izanik, ez zegoen hainbeste gauza ere zortzi egunean behin ahoz gora esateko. Hasi arte.

Harrigarria da, iritzia eman eta kanporatu. Pirinioetako alturak, kalte gehiago egin dio presidenteari, beste inori baino.

Javier Clemente, Athletic-eko entrenatzailea gaur arratsaldean botako dute.

Kazetarien artean bolo bolo dabil albistea, batzuek zuzendaritzaren eskutik jaso dute berria, beste batzuei izkutatu egiten diete… baina arratsaldean zuzendaritza batzartuko da, ostean jakingo dugu ofizialki.

Athletic taldeak, krisi berri bati egin beharko dio aurre orain, beste behin. Entrenatzailea botatzeak gainera, ezer onik ez.

Meñakar bat, Lotina, bera izango omen da Athleticen hurrengo entrenatzailea. Apusturik egin nahi?

Nork esango luke, blog honetan ere, mundiala hala nola igarota… futbolaz jardu beharko genukenik… baina albiste bonba honi, ezin eutsi!

A todo Clemente le llega su San Fermin! esaera barria.

Gotzon Garateri beste hau irakurri diot: ohore izateko, Premin (Fermin), gutxi ta ondo itz egin. Badu zer ikasia hemen ere gure Clementek, ondo gogoan izango du aurtengo San Fermin eguna ere.

Durmo. Se sonho, ao despertar não sei

Que coisas eu sonhei.

Durmo. Se durmo sem sonhar, desperto

Para um espaço aberto

Que não conheço, pois que despertei

Para o que inda não sei.

Melhor é nem sonhar nem não sonhar

E nunca despertar.

Fernando Pessoa

Lo egiten dut. Amets eginez gero, esnatzean

Ez dakit zer amets egin dudan.

Lo egiten dut. Amets egin gabe lo eginez gero

Ezagutzen ez dudan espazio zabal batetara

Esnatzen naiz, oraindik ez dakidanerako

Esnatzen bait naiz.

Hobe da, amets egin edo amets egin gabe ordez,

Sekula ere

ez esnatzea.

Joseba Sarrionandiak euskaratua